Ruben Van Gucht blikt terug op sub3-marathon: “Komaf gemaakt met marathondemonen uit het verleden”

Events, Nieuws

RunningBE-columnist en VRT-sportanker Ruben Van Gucht nam ons de voorbije maanden mee in zijn marathonvoorbereiding op de Valencia Marathon. Zondag 3 december was het uiteindelijk zover en volbracht hij de 42,195 km met glans. In zijn laatste column van deze marathonreeks blikt hij terug op een geweldige dag én chrono.

december 6, 2023
TEKST: Ruben Van Gucht
FOTO'S: Marathon Photos

♪ Valencia, waar de sinaasappelen groeien in de gloeiend hete zon ♪

♪ Valencia, waar de rode rozen bloeien aan de rand van je balkon ♪

♪ Valencia, waar verliefde paartjes dromen bij een glaasje rode wijn ♪

Valencia, waar ieder jaar dik 33.000 deelnemers starten aan een marathon die hen hopelijk naar een snelle tijd en waarom niet PR leidt. Over dat laatste heeft Eddy Wally nooit gezongen als hij het over zijn geliefd Valencia had. Geen idee of ‘the voice of Europe’ ooit een marathon van dichtbij gezien heeft.

Ik die van Valencia nu wel. En, ik kan het jullie bevestigen. Hij is uiterst snel. De klok eindigde voor mij na 2h52’29”. Mijn Sub3-opdracht ruimschoots volbracht. En dat met puur nattevingerwerk, zo kan het dus ook. Zoals jullie weten was het zonder vooropgesteld trainingsschema, mijn schema is gewoon iedere dag gaan lopen. De ene keer al wat harder dan de andere – afhankelijk van het weer, de benen en de goesting. Het was ook zonder voedingsschema, ik geloof nogal erg in blijven doen wat je lichaam gewoon is. Dan kan het ook geen rare reactie uitlokken. En het was ook ietwat tussen de soep en de patatten. Zowel de trainingen als de wedstrijd. Zaterdagochtend had ik eerst nog een radioshow waardoor ik pas rond 15u30 een vlucht kon nemen naar Alicante om daar bij aankomst nog een uur of twee te rijden naar Valencia. Rond 20u30 parkeerde ik mijn wagen aan de expo om mijn nummer af te halen. Een halfuurtje voor sluitingstijd, perfect getimed dus. Dan snel naar het hotel om ook nog een avondmaaltijd te kunnen nuttigen rond 21u30.

“In het kopje zat het goed, dat was goud waard.”

Nog geen twaalf uur later, 8u25, stond ik aan de start van mijn eerste marathon in vier jaar. Ik die zo had gezworen om er geen meer te lopen. Desondanks had ik er echt veel zin in. Geen angst voor de afstand of de opdracht, gewoon veel zin om eraan te beginnen. In het kopje zat het goed, dat was goud waard. De temperatuur stond me ook geweldig aan, 8°C bij de start. Aan de frisse kant zelfs, maar dat speelde alleen maar in mijn kaart.

Het hele verhaal van de marathon neerschrijven gaat ons te ver leiden. Maar kort samengevat: het is breed, het is vlak, je hebt altijd – eender welke snelheid je wil lopen – groepjes om je heen. Wel belangrijk dat je kan starten in het startvak dat je voor ogen hebt. Opschuiven is bijzonder moeilijk door de massa. Mee zijn is de boodschap en vervolgens word je meegezogen als het ware. Halfweg leek het alsof ik nog niet gelopen had. Ik overwoog om nog een stapje sneller te gaan, maar bedacht me gelukkig op tijd. De marathon blijft een afstand om ontzag voor te hebben, hoe goed je je halfweg ook voelt. Uiteindelijk bleek dat het beste plan en had ik daardoor voldoende overschot om een niet stil te vallen of slechter nog, te crashen, na kilometer 30. Een – voor mijn doen – geweldige chrono was de beloning.

“Zelden beëindigde ik zo (relatief) fris een marathon. Misschien was dit dan de laatste, misschien ook niet.”

En vooral komaf gemaakt met een paar marathondemonen uit het verleden. Ik was van plan er nooit meer eentje te lopen. Het was mooi geweest. Veertien had ik er vooraf op mijn teller en ik had het gevoel dat ik mijn lichaam telkens te ver moest drijven om mijn doel te behalen. De marathon had me mooie momenten geschonken, zoals mijn PR in 2012 (2u49’17”), maar ook enkele stevige teleurstellingen. Wie ze gezien heeft, weet hoe diep de dips konden zijn. Ik heb me laten overtuigen, niet per se omdat ik de drang voelde. Wel omdat er nog een rekening open stond. En het sprak me aan om die met mezelf te verefennen. Als ik ermee stop, dan wel met een positieve herinnering. En die heb ik nu vast. Niet alleen door de tijd, ook door het gevoel. Zelden beëindigde ik zo (relatief) fris een marathon. Misschien was dit dan de laatste, misschien ook niet. Als het de laatste zou zijn, zal ik voor altijd zeer voldaan terugblikken op een mooie reeks van vijftien marathons.

Ik ben Valencia dankbaar. Om me opnieuw dat goeie gevoel te geven. Om me te belonen met datgene waarvoor ik vele jaren hard en veel getraind heb. Viva Valencia.