De Vlaming haalt zijn eiwitten voornamelijk uit vlees, vis, eieren en zuivel, maar ook uit graanproducten, noten en peulvruchten. Eén van die peulvruchten is de kikkererwt. Vandaag voeren we die van oorsprong mediterrane peulvrucht grotendeels in uit Frankrijk, Canada, Turkije en Spanje.
Via het project KIKET – wat staat voor ‘lokale teelt van KIkkererwten ontKETenen’ – wil de Vlaamse overheid in samenwerking met de Arteveldehogeschool en enkele andere partners onderzoeken of de teelt en verwerking van eigen kikkererwten in Vlaanderen economisch rendabel kan zijn.
Met een duurzame keten van Vlaamse kikkererwten zou dan een eiwitshift gerealiseerd kunnen worden. Dat is nodig, want het huidige model van eiwitproductie en -consumptie staat wereldwijd onder druk door onder meer uitdagingen op het vlak van voedselzekerheid, gezondheid en milieu-impact.
“De doelstelling van de eiwitshift is om de verhouding dierlijke versus plantaardige eiwitten op ons bord te veranderen van 60/40 naar 40/60”, zegt onderzoeker Elena Lievens van Arteveldehogeschool op de website van VILT, het Vlaams infocentrum land- en tuinbouw. “Met KIKET willen we heel concreet de bereidheid van de keten én de consument onderzoeken om over te schakelen naar een Vlaamse kikkererwt.”
De bekendste producten op basis van kikkererwten zijn wellicht hummus en falafel, maar je vindt tegenwoordig ook al kikkererwtenmeel, -chips, -koekjes, -pasta en -drinks. En aquafaba, het kookvocht van kikkererwten, kan je opkloppen tot schuim en gebruiken als veganistisch alternatief voor opgeklopt eiwit.
