‘Snelle lopers sterven sneller dan trage’

Tot nu toe werd het risico op hartaandoeningen tijdens het lopen bijna uitsluitend berekend op basis van het aantal sterfgevallen tijdens wedstrijden. Marathonlopers hadden daarbij één kans op 100.000 om het slachtoffer te worden. Niet echt een beangstigend cijfer, zeker gezien de hogere levensverwachting die lopers doorgaans hebben ten opzichte van niet-lopers.

Het onderzoek uit Heart beaamt deze laatste stelling. Uit een studie van 52.600 mensen over dertig jaar tijd blijkt dat bij de lopers in de groep 19% minder sterfgevallen waren dan bij de niet-lopers. Maar nu komt de aap uit de mouw: van die lopers verloren degenen die wekelijks meer dan 32 tot 40 km liepen dat voordeel. In het artikel staat ook te lezen dat een andere studie aantoont dat er evenmin een levensverwachtingvoordeel is voor zij die sneller dan 13 km/u lopen, in tegenstelling tot tragere lopers.

“Sporten is gezond, maar overdaad schaadt”, lijkt ook hier het motto. Cardiologen zouden het er immers unaniem over eens zijn dat extreme duursporten het risico op voorkamerfibrilleren (een hartritmestoornissen die één op drie hartaanvallen veroorzaakt) verhoogt.

Niet iedereen is het eens met de inhoud van het Hearts-artikel. Volgens Paul Thompson, een voormalig topmarathonloper en erkend sportcardioloog, zijn de data gemanipuleerd. De langeafstands- en snelle lopers zouden ondervertegenwoordigd zijn in de algemene groep van lopers om dergelijke conclusies te kunnen trekken. Andere critici stellen dat de lichaamsbeweging niet noodzakelijk de oorzaak van het probleem is.