Ingenieurs van de bekende Berkeley-universiteit in California bogen zich over bovenstaande vraag. Ze deden daarvoor onder meer een beroep op een slow-motioncamera en een loopband.
Uit hun onderzoek blijkt dat je veters loskomen in twee fases. Tijdens het lopen zorgt de impact van je landing ervoor dat de veter zich uitrekt en weer ontspant waardoor de knoop ook losser wordt. En zodra die knoop niet meer strak zit, begint fase 2. Door het zwaaien van je benen oefen je een kracht uit op de uiteinden van de veters, waardoor die uiteindelijk loskomen. De onderzoekers vergelijken het mechanisme met een ‘onzichtbare hand’. In het filmpje hieronder zie je hoe het in zijn werk gaat.
DNA
Als loper is het leuk om te weten waarom je om de zoveel tijd even door de knieën moet om je veters te strikken (check hier 4 technieken), maar de gewone sterveling vraagt zich mogelijk af wat hiervan het nut is. Volgens de mensen van de Berkeley-universiteit helpt deze studie om complexe, soortgelijke structuren beter te begrijpen. Denk bijvoorbeeld aan DNA.
