Een meta-analyse heeft aangetoond dat een hogere cardiorespiratoire fitheid aanzienlijke voordelen heeft voor de gezondheid, ongeacht in welke BMI-categorie je zit.
Hoewel de Body Mass Index (BMI) vaak wordt bekritiseerd als een slechte maatstaf voor onze algemene gezondheid, wordt deze nog steeds door veel zorgverleners en individuen gebruikt als een snelle manier om gezondheidsrisico’s te beoordelen. Maar een recente meta-analyse geeft opnieuw een reden waarom we meer aandacht moeten besteden aan andere factoren.Het onderzoek, gepubliceerd in het British Journal of Sports Medicine, analyseerde 20 studies waarin cardiorespiratoire fitheid werd vergeleken met BMI bij bijna 400.000 volwassenen, en keek naar de invloed van beide op hart- en vaatziekten en sterfterisico’s.
Lees ook: BMI Krijgt te veel gewicht, wetenschappers pleiten voor nieuwe definitie obesitas
Hogere VO2-max = hogere bescherming
In de nieuwe meta-analyse ontdekten onderzoekers dat zij met een hogere cardiorespiratoire fitheid een aanzienlijke bescherming hadden tegen hart- en vaatziekten en andere sterfterisico’s, ongeacht in welke BMI-categorie ze vielen. Zij die volgens de BMI-classificatie “obees” waren, maar fit bleken, hadden zelfs een veel lager sterfterisico dan deelnemers met een “normaal” gewicht die niet fit waren.
“De belangrijkste boodschap van ons onderzoek is dat vanuit gezondheidsperspectief de risico’s van niet fit zijn veel erger zijn dan de risico’s van extra gewicht” aldus hoofdauteur Siddhartha Angadi, Ph.D., universitair hoofddocent in de afdeling kinesitherapie aan de Universiteit van Virginia. “Niet fitte individuen, ongeacht of ze een normaal gewicht, overgewicht of obesitas hebben, hadden een twee- tot driemaal hoger sterfterisico in vergelijking met fitte personen in alle gewichtscategorieën. Dit onderzoek bouwt voort op een grote hoeveelheid onderzoek van de afgelopen drie decennia die het belang van ‘fitness’ boven ‘fatness’ benadrukt.”
Vitale parameter
Hoewel BMI waarschijnlijk niet snel zal verdwijnen, stelt Angadi dat – in een ideale wereld – het inspanningsvermogen een veel betere manier zou zijn om gezondheidsrisico’s te beoordelen. Het zou zelfs als een “vitale parameter” moeten worden beschouwd, vergelijkbaar met bloeddruk, polsfrequentie en temperatuur. Helaas is cardiorespiratoire fitheid geen eenvoudige meting, omdat het een inspanningstest vereist om de VO2-max te meten, of ten minste een traditionele stresstest die dat getal kan schatten.
Je smartwatch kan je ook een schatting van je VO2-max geven, maar Angadi benadrukt dat het algoritme de waarde bij minder fitte personen vaak overschat en bij fitte personen onderschat. Dit komt doordat het apparaat niet gebaseerd is op gasuitwisselingsmetingen, maar eerder op hartslag. Je smartwatch biedt dus geen klinisch niveau van gezondheidsevaluatie of voorspelt geen gezondheidsincidenten.
Als je echter een smartwatch gebruikt, je trainingen bijhoudt en regelmatig loopt, zit je waarschijnlijk sowieso al op de goede weg om je hart te beschermen en het risico op chronische ziekten te verkleinen.
