Op onze redactie werken niet alleen toffe mensen maar uiteraard ook heel wat sportievelingen. De 34-jarige Josefien, bijvoorbeeld, al jaren een fervent loopster. Naar eigen zeggen is ze loopverslaafd en wordt ze gek als ze 2 dagen niet gelopen heeft. Ze liep al een 12-tal halve marathons en al 3 keer de Great Breweries (25 km). Ze droomde al lang van een marathon maar gaf zichzelf voldoende tijd om die droom te verwezenlijken. In feite was het niet haar plan om vorige week haar eerste volledige marathon te lopen. Het loopevent waaraan ze deelnam, had ook een halve marathon en ze had zich daarvoor ingeschreven.
Maar toen wijzigde ze haar plan en vatte ze het zotte idee op om na de Great Breweries (3 juni) gewoon door te trainen tot de marathon op 22 juni, in haar thuisbasis Torhout. “Mijn motto: ik heb niks te verliezen. Soms moet je eens uit je veilige comfort zone komen… Ik was me er goed van bewust dat het misschien niet zou lukken. Het was een zot, maar zeker geen dom of ondoordacht plan. Ik had me voorgenomen om naar mijn lichaam te luisteren – ik had tenslotte nog nooit meer dan 25 km gelopen. Ik loop te graag om mezelf kapot te lopen tijdens de marathon en daarna maanden niét te kunnen lopen. Maar ik zag het volledig zitten,” vertelt Josefien over haar impulsieve beslissing om een marathon te lopen.
Ze slaagde in haar missie en bereikte de eindmeet na 3u41min. Een knappe tijd, gezien het feit dat ze geen echte ‘marathonvoorbereiding’ achter de rug had. Josefien vertelt op haar blog het volgende over de laatste kilometers richting finish:
“Conditioneel ging het perfect. Maar ik moest pijn verbijten en dat was geen makkie. Vooral tussen 35 km en 40 km heb ik afgezien. Het was een strijd, niet alleen tegen de pijn in mijn benen maar vooral tegen mezelf. Want ik ga er geen doekjes om winden: het was zwaar. Loodzwaar. Een marathon lopen is niet iets wat je ‘zomaar’ doet. Rond 38 km had ik er genoeg van en dacht ik bij mezelf: het mag eens gaan stoppen. Mijn benen begonnen te verkrampen. Wellicht omdat ik te weinig gedronken had. Ik had aan elke bevoorrading een paar slokken water gedronken en ik had al 4 gels naar binnen gespeeld. Ik had stilaan het gevoel dat mijn maag vol zat. Het bord van de 40 km betekende het einde van het mentale zwarte gat. Vanaf dan was het een recht stuk tot de finish. Versnellen ging niet meer maar ik bleef stevig doorlopen. De aankomst was een magisch kippenvelmoment. Er stonden veel toeschouwers en ik voelde het runners’ high in heel mijn lijf. Een onbeschrijflijk gevoel. De pijn in mijn benen voelde ik niet meer. Ik had het gevoel dat ik over de finish zweefde. Op mijn horloge stond 3u41. Ongelofelijk. Ik wist dat 4 uur mogelijk was maar dit had ik nooit gedacht. Ik was zodanig overdonderd dat ik begon te wenen. Ook omdat ik de laatste kilometers mijn emoties had uitgeschakeld om me volledig te focussen op het lopen. Nu liet ik ze de vrije loop. Ik was zo blij, blij, blij.”
Wil je het volledige verhaal van onze happy vrouw lezen? Check dan haar blog. Wie weet is het herkenbaar of inspireert het je om zelf voor een marathon te gaan! Of om ook een ‘looptrut’ te worden, zoals zij zichzelf lachend noemt.
Josefien heeft de smaak volledig te pakken en denkt al aan een volgende marathon. “Ik ga eerst mijn lactaattest opnieuw laten afnemen bij Energy Lab, zoals ik een jaar geleden deed. Dan kan ik heel gericht trainen met een schema op maat voor mijn doel. Dan kan ik die tijd van 3u41 zeker nog mooier maken.”
Dikke proficiat aan onze vrouw!
