Een dag op de Galibier

7u30

Het kerkplein in Valloire vertoont vooralsnog weinig tekens van drukte en opwinding. Omdat de zon nog bezig is aan haar klim over de toppen, ligt de schaduw vooralsnog als een deken over de slaperige straten en huizen van Valloire. Stilte voor de storm, denk ik bij mezelf. Een tiental dappere fietsers zijn toch op het appel. Stuk voor stuk warm ingeduffeld. Zelfs zomerochtenden in de Alpen kunnen koud zijn. De microfoon gaat aan, de stem gesmeerd, vrij snel galmen de eerste gelukwensen voor de vroege vogels door de boxen. “Veel succes! Kies een gelijkmatig tempo, niet laten verleiden door anderen en voldoende drinken en eten onderweg.” Een vroege start om toch maar als eerste boven te komen of een vroege start om wat extra marge in te bouwen? Wie zal het zeggen?

8u06

Stilaan stromen meer en meer fietsers toe bij de startboog. “Kunnen we al van start gaan?” In sneltempo melden onwetende wielertoeristen zich aan de start. Het antwoord is eenvoudig: “Al een halfuur.” Op weg naar de top kunnen ze toch maar beter bij de pinken zijn en het hoofd erbij houden, prent ik mezelf in. Terwijl mondjesmaat deelnemers de startmat overschrijden, wil de rest graag nog even meegenieten van het betere radiowerk van Studio Brussel. Daarna wacht onherroepelijk de trip richting top, goed voor een kleine twintig kilometer, naar een hoogte van bijna 2.650 meter. Logische vaststelling: fietsers vormen vroeg in de ochtend ruimschoots de meerderheid. Buiten hen valt er weinig leven te bespeuren. Of toch? Een toevallige passant houdt even halt om het schouwspel te bekijken en de bakker kijkt vluchtig uit het raam bij het afwerken van de croissants. Van lopers is er nog geen sprake. Voor hen is het pas starten om 10u. Er is dus nog wel wat tijd om alles in gereedheid te brengen vooraleer ze aan hun flinke uitdaging beginnen. Voor zanger Ozark Henry a.k.a. Piet Goddaer en minister-president Kris Peeters, allebei peter van het evenement, is het uur van de waarheid zo stilaan aangebroken. De ene al met meer trainingskilometers in de benen dan de andere, maar allebei voorzien van een vat vol goeie moed. “Ik kijk er wel naar uit. Ik ben zeker niet aan mijn proefstuk toe en dus wil ik graag een goeie tijd rijden.” Piet Goddaer (Ozark Henry) houdt woord, met 1u23″ kan je naar huis komen. Minister-president Peeters kiest dan weer voor een gematigdere tred in het gezelschap van enkele dappere astma- en muco-patienten. De Klein-Brabander blijft in het gezelschap van Michelle Geudens, een jongedame uit Lille die met een nieuw paar longen richting top probeert te rijden. Ook zij slagen in hun opzet, na een kleine twee en een half uur kunnen ze een gebalde vuist opsteken bovenop de Galibier.

9u03

Toch maar weer naar het Kerkplein gaan piepen waar de eerste lopers stilaan hun opwachting maken, al moet er nog wel even gewacht worden vooraleer er gestart kan worden. Lopers en ongeduld, het is een oud zeer. De ene loopt rondjes, de andere zoekt wat verstrooiing door te keuvelen. Hoe meer minuten er verstrijken, hoe meer de nervositeit een rol begint te spelen in verschillende lopershoofden. Ik merk vrij snel de factor twijfel op, een vast fenomeen dat bij veel lopers net voor het startschot de kop op steekt. Postbode Rudy Nuyens uit Schoten heeft er last van. Reden? Een vervelende blessure aan zijn scheen die hem al een tijdje parten speelt. “Het begon een tijd terug en ik ben er niet meer van verlost geraakt. Het heeft mijn trainingen flink in de war gestuurd. Oorspronkelijk was het mijn bedoeling om deze Climbing for Life voor te bereiden met een trainingsweek in Durbuy. Dat is er niet meer van gekomen door die blessure en dus tast ik helemaal in het duister over wat het gaat worden straks. We zullen wel zien, desnoods stap ik naar boven. Maar dat ik op de top zal staan is zeker!”

9u28

Nog een halfuur en de lopers vertrekken allemaal samen vanuit Valloire richting top. Ondertussen duiken ook de eerste fietsers op die vanuit Saint-Michel-de-Maurienne gestart zijn en de Col du Télégraphe al voor hun rekening hebben genomen. Het leeuwendeel dat de start wou nemen in Valloire is overigens vertrokken waardoor het steeds rustiger en rustiger wordt op het Kerkplein. In de geïmproviseerde radiostudio van Studio Brussel zijn ze stilaan aan de laatste platen toe. Het moment van de waarheid nadert nu echt razendsnel. Er is nog even tijd voor enkele foto’s. Lichterveldenaar Koenraad Coussée springt in het oog. Koenraad loopt in een roze shirt. Niet uit modeoverwegingen, wel vanwege het goede doel waarvoor hij loopt. Alles ten voordele van Think Pink bij hem, de nationale borstkankercampagne. “Ik wil niet wachten tot ik in mijn omgeving word geconfronteerd met deze vuile ziekte”, zegt Koenraad. “Ik wil niet wachten tot mijn vrouw of dochter met slecht nieuws komt, tot er opnieuw een sportieve vriendin haar loopschoenen moet opbergen, of tot ik een collega enkele maanden moet missen. Ik wil nu actie ondernemen.”

9u46

Organisator Christophe Impens geeft snel nog wat aanwijzingen, probeert iedereen nog een laatste keer gerust te stellen en legt haarfijn uit wat de berglopers van de tocht mogen verwachten. “De eerste vijf kilometer zijn onverhard. Jullie volgen de oevers van de rivier. Af en toe gaat het steil omhoog, maar wat later worden jullie beloond met een vlak stuk. Daarna komen jullie samen met de fietsers en loopt het flink op. Gelukkig volgt snel de eerste bevoorrading waar jullie wat energie kunnen tanken. Eens voorbij de bevoorrading gaat het steil tot aan de top. Er volgt nog een bevoorrading op vier kilometer van de top. Vanaf dan zullen jullie op de tanden moeten bijten tot op de top. Gelukkig is het stralend weer en is dat ook boven het geval. Veel succes en geniet ervan!”

10u00

Het is dan toch zover. Het startschot kan nu ieder moment klinken. Luc Guldentops uit Kontich komt zich nog even vergewissen over de toestand van mijn benen. “Voelen ze goed? Ik ben toch met vrij zware benen opgestaan na de trailrun gisteren. Die heeft me meer moeite gekost dan oorspronkelijk gedacht.” Ik kan die stelling alleen maar bevestigen. Al tijdens de opwarming herinnerden vooral mijn bovenbenen me aan het harde labeur één dag eerder. De op het eerste gezicht korte afstand van een kleine elf kilometer mocht toch geen probleem vormen zeker. Niets was minder waar. Het steile klauterwerk en de pittige afdalingen hebben hun tol geëist. Van complete frisheid is geen sprake, maar tobben heeft geen zin. Er is maar één weg vandaag en die gaat omhoog.
10u32

Het eerste halfuur overleef ik met gemengde gevoelens. De start is pittig en bezorgt me wat kopzorgen. Helemaal zeker van mijn stuk ben ik niet meer. De offroadwegen zijn leuk en mooi, maar vergemakkelijken het lopen niet. Gelukkig komt er wat later verpozing. Het golft wat, gaat zelfs even naar beneden en dus een ideaal moment om wat bij te tanken en de eerste inspanning te verteren. De fietsers zijn nooit ver uit de buurt. Ik merk allerlei soorten wielertoeristen op: goed getrainde, warm ingeduffelde, traag rijdende, goed gemutste, stevig hijgende, etc. Wanneer we samen komen op dezelfde weg kan het echte werk beginnen en vooral… het aftellen.

10u56

Ik stel vast dat na een uur het tempo nog snor zit. Met een dikke 11 km/u gemiddeld heb ik al wat marge opgebouwd voor de steile kilometers die zo meteen zullen volgen. Eerst brengt een vlakker stuk ons naar de bevoorrading. Het is ieder voor zich, al vanaf de eerste paar honderden meters ligt het deelnemersveld ver uit mekaar. Snel nog wat water bijtanken en een energiereep aannemen, al weet ik dan al dat ik ze niet ga nuttigen. Slechte ervaringen uit het verleden hebben me weigerachtig gemaakt tegenover repen en gels.

11u18

De steile kilometers volgen mekaar nu snel op. Ik loop redelijk wat fietsers voorbij, ongeveer het enige wat me een goed gevoel geeft. Al dwing ik mezelf om bij momenten ook eens rond te kijken en te genieten van het prachtige decor: adembenemend! De ervaring op de Col du Tourmalet, één week eerder, komt me blijkbaar goed van pas. Ik slaag er in een tempo te vinden dat me niet boven mijn theewater brengt. Wat me wel even uit mijn lood slaat is de lange weg richting top die voor me kronkelt. Het doel is in zicht, maar tegelijk nog zo ver weg.

11u47

In de verte hoor ik de stem van Mark Vanlombeek. Nostalgie op de top van de Col du Galibier, dat ik dat nog mag meemaken. De lastigheidsgraad van de laatste kilometer snijdt iedereen de benen en de adem af. Toch vind ik nog een restje energie om even door te trekken en te versnellen. Eindelijk, binnen! De taak zit er op, ik ben boven en daar ben ik toch een beetje trots op.

12u10

Samen met een vijftal andere deelnemers worden we in een klein busje richting een chalet wat lager, ter hoogte van de slotkilometer gevoerd. De zon staat hoog, de hemel is blauw, de inspanning achter de rug. Tijd om te genieten. Dat doe ik dan ook met een heerlijk kopje thee. Stilaan komen de tongen los. De ene laat zich ontvallen dat hij heeft afgezien, de andere was toch blij om enkele fietsers voorbij te lopen. Ondertussen hijst de eerste lopende dame zich ook naar boven. Snel de handen op elkaar om haar een hart onder de riem te steken bij het aansnijden van de slotkilometer.

12u26

Het zonneterras op ruim 2500 meter hoogte wacht uitnodigend. Ik ga er gretig op in. Heerlijk is het om met verse, droge kledij de warmte van de zomerzon te laten doordringen tot in het diepst van je spiervezels. Ik krijg het gezelschap van Dominiek Debrabanderde uit Mater, een viertal minuten na me als tweede bovengekomen op de top. We praten wat en ik krijg zowaar nog wat tips mee. Handig meegenomen, gratis en voor niks. Dominiek vertelt me over homeopathische middeltjes als bestrijders van maagproblemen tijdens het lopen. Wanneer we onze ogen helemaal uitgekeken hebben boven is het rond de klok van één tijd voor de afdaling.

13u14

In Valloire heerst ondertussen een gezellige drukte. Iedereen die de machtige Alpencol bedwongen heeft, wentelt zich met veel plezier in de uitgelaten sfeer die er heerst. Een viertal spierenkneders zijn al een tijdje druk bezig met het behandelen van zere benen. Lachende gezichten vullen het beeld, links en rechts wordt een overwinningsbiertje gedronken en ook het obligate pak friet mag voor sommigen niet ontbreken. Iedereen voelt zich heel even een sportheld. Een status die ik met veel plezier afsta aan alle muco- en astmapatiënten die één voor één de top hebben gehaald. Zij verdienen het de echte helden van het evenement genoemd te worden.