Mijn Climbing for Life 2014 begon eigenlijk al op donderdagochtend 28 augustus in alle vroegte. Met alle vroegte bedoel ik rond de klok van 4u30 ’s ochtends. Plots zat ik als – nog altijd – jonge snaak in een busje met enkele Vlaamse wielericonen. Ik vergaapte mezelf aan de figuren Roger De Vlaeminck, Lucien Van Impe, Mark Vanlombeek. Ik kneep mezelf even in de arm en voelde onmiddellijk dat het geen droom was. Dat hadden ze bij organisator Golazo sports alvast prima geregeld en ik stapte zonder tegenpruttelen het busje in dat ons zo’n slordige 1.100 kilometer verderop zou afzetten.
Bestemming van de reis? Argelès-Gazost. Een trip van ongeveer 11 uur kondigde zich aan. Eentje die uiteindelijk in een vingerknip voorbij zou gaan. Onderweg regende het straffe verhalen, rolde de ene oneliner na de andere over de lippen en hielden de heren niet op met gekscheren. Plagerijen tussen De Vlaeminck en Van Impe bleken legio, er werd gelachen dat het een lieve lust was. Qua sfeer dus alles snor, idem dito voor de bevoorrading, enkel de benen begonnen ter hoogte van Bordeaux al lichtjes te kriebelen. Een voorbode voor wat komen zou.
TRAILRUN – vrijdag 29 augustus
Ik heb de slechte gewoonte om zoveel mogelijk, liefst iedere dag, te sporten. Ook in Argelès-Gazost kon ik het niet laten. Ondanks de lange trip met de wagen voelde het als noodzakelijk om ’s avonds nog even de beentjes te gaan strekken. De prachtige Voie Vertes des Gaves bleek een ideaal terrein voor een vlakke duurloop. Na een uur zweet laten voelde ik me voldaan en klaar voor de Trail Run van daags nadien.
Om in te schatten of ik tijdens de Trail Run op vrijdag zou kunnen genieten van de prachtige omgeving polste ik de avond voordien toch nog even voor alle zekerheid bij organisator Christophe Impens of de tocht gechronometreerd zou worden. Laatstgenoemde dacht van niet, maar zijn monkellachje verraadde meer. Groot was de verrassing dan ook niet toen ik enkele minuten na de klok van tienen ter hoogte van de start verscheen en een grote klok zag staan. De eerste deelnemers hadden ondertussen het hazenpad gekozen en dus besloot ik om na wat kort stretchwerk niet te lang te talmen.
Mijn tweede tijd van één jaar eerder op de Galibier in het achterhoofd besloot ik toch maar om alles uit de kast te halen. Dat mag u letterlijk nemen. Tijdens de 16 kilometer durende loop haalde ik een gemiddelde hartslag van 162 met een piek tot 198. Die flinke inspanning zorgde bij mij dan ook voor het logische besluit dat het parcours heel erg pittig was. Weliswaar anders dan de Trail Run op en om de Galibier, maar minstens even pittig. De technische, bij momenten niet ongevaarlijke afdalingen zorgden geen moment voor verpozing. Daarbovenop extra op smaak gebracht met nog enkele kloeke stroken bergop. Alleen de vlakke slotkilometers schonken enige kans op recuperatie, maar aangezien ik die met een strakke eindtijd in het achterhoofd aflegde was ook daar het gevoel eerder één van afzien dan van genot.
Slotconclusie: technisch parcours, prachtige omgeving, veeleisende hellingen en afdalingen, kortom een aanrader voor de liefhebber van een uitdagende looptocht!
COL DU TOURMALET – zaterdag 30 augustus
De wat zwaar aanvoelende benen smeekten om een mildere aanpak die laatste zaterdagochtend van augustus. Ik stelde ze meteen teleur en wees hen op de verantwoordelijkheid die ze droegen. De eerste plaats boven op de Col du Galibier in 2013 en de snelste tijd in de Trail Run één dag eerder zorgden er namelijk voor dat vele ogen in mijn richting draaiden bij de start in Luz Saint-Sauveur. Dat die Saint-Sauveur me dan maar bij stond op weg naar de top dacht ik bij mezelf. Maar vooraleer het zover was eerst nog even een babbeltje slaan met de vele goedgeluimde deelnemers, snel nog een ommetje maken langs de Studio Brussel-tent om het wierookvat terecht boven te halen voor de strakke organisatie en tot slot wat tijd vrijmaken voor een geïmproviseerde opwarming. Maar hoe gezellig het marktplein in Luz ook was, het moment van zelfpijniging kroop langzaam maar zeker dichterbij.
Klokslag 10u was het dan zover. Met snel nog enkele bemoedigende woorden van de aardige speaker Chantal trokken we allemaal met een hart onder de riem richting de eerste pentes van de Col du Tourmalet. Van geleidelijke gewenning geen sprake, meteen de beuk erin en dus groepjesvorming vanaf de eerste meters. Helemaal vooraan vormde zich een groepje van een viertal lopers, mezelf incluis. Eentje stak er bovenuit, twee anderen waren aan mekaar gewaagd en een vierde bleek snel een maatje te klein. Ik bevond me bij het duo.
Na enkele kilometers stijgen viel ons kopgroepje dan ook in die volgorde uit mekaar. Ondertussen waren we ook al begonnen met het voorbijlopen van trager rijdende fietsers. Sommigen reageerden verwonderd, anderen bewonderend. Aanmoedigingen links en rechts deden erg veel deugd, maar veranderden helaas niks aan de steiltegraad van die verduiveld lastige Col du Tourmalet. Daar waar we, mijn metgezel Geert en ik, de eerste kilometers nog wat ademruimte hadden voor een babbeltje, verdwenen de woorden met het oplopen van de hoogtemeters. Enkel standaardzinnen als ‘gaat het nog?’ en ‘dat valt hier serieus tegen’ kwamen er bij ons nog puffend uit.
Vrij snel had ik voor mezelf uitgemaakt om me gedisciplineerd aan mijn vooraf geplande hartslagzone te houden. Zo lang mogelijk tussen 160 en 165 om zo nog een cartouche over te houden voor de slotkilometers. Geen overbodige luxe zo bleek. Terwijl we met ons hoofd al een tijdje in de mist liepen, kwam plots op een drietal kilometer van de top de zon door het wolkendek piepen. Geert pufte al een tijdje wat harder dan mij en liet plots weten dat hij node even moest temporiseren. Het sein voor mezelf om die slotcartouche te gebruiken en een lichte versnelling te plaatsen. Voldoende om me op een kleine twee kilometer van de streep richting tweede plaats te katapulteren. De laatste honderden meters waren een mix van genieten bij de gedachte dat het einde nabij was en vloeken aangezien de slotkilometer er eentje aan een gemiddelde van ruim 10% was. De gekende stem van Mark Vanlombeek bij het ingaan van de laatste bocht deed me beseffen dat het voorbij was. Nog een laatste versnelling en afklokken op 1u50′, goed voor een gemiddelde snelheid van iets meer dan 10 km/h.
Handen schudden, felicitaties in ontvangst nemen en fotoverzoekjes inwilligen waren mijn deel na de aankomst. Best leuk, maar vooral het overbrengen van mijn welgemeende felicitaties aan de winnaar Yohan Fortin hield me bezig. Even later, met uitzicht over het majestueuze massief omheen de Tourmalet, kon ik hem de hand schudden.
Tot daar mijn petite histoire, een verhaal in de marge van het grotere verhaal. Later op de avond kwam de echte essentie van Climbing for Life naar boven. Een kleine 2.500 gelukkige deelnemers die allemaal op hun eigen tempo de Tourmalet hadden bedwongen en verbroederden op het avondfeest. Centraal tussen al dat geluk stonden 20 muco- en astmapatiënten. Eén voor één, na maanden hard labeur en intense voorbereiding, de top bereikt en bergen verzet. Het oorverdovende applaus en de grote som geld voor het goede doel bleken twee prachtige kersen op een geslaagde taart die Climbing for Life heet.
