Voor de trouwe lezers van RunningBE-magazine zijn Wendy Dhaen en Rudi Cornelis geen onbekenden. RunningBE interviewde het sportieve koppel in het voorjaar van 2020 toen ze datzelfde jaar nog Boston en Chicago wilden lopen om dan in 2021 hun zesde ‘six star’-medaille in Tokio op te halen. Helaas stak corona daar een stokje tussen. Maar 4 jaar later is het hen dan toch gelukt om alle zes grote marathons af te vinken en mogen ze zich trots six star-finisher noemen.
De eerste
10 jaar geleden hadden Wendy en Rudi nooit durven vermoeden dat ze zo’n sportieve droom zouden realiseren. Sinds haar 21ste sukkelt Wendy met weerbarstige knieën, astma maakte haar sportieve ambities er niet makkelijker op en recenter kreeg Wendy ook af te rekenen met een hernia. Rudi had in 2014 twee rug- en één hartoperatie achter de rug en moest leren leven met diabetes. Wees nu eerlijk, niet bepaald de ideale parameters om aan een fysiek belastende inspanning als een marathon te beginnen. Laat staat dat je in alle uithoeken van de wereld de grootste loopevenementen op je palmares wil zetten. Maar Wendy en Rudi zijn echter niet de personen naar om te klagen of zagen en bij de pakken te blijven zitten. In 2019 finishten ze hun eerste grote marathon, in Berlijn, met succes.
New York
De kiem voor de sportieve droom van Wendy en Rudi werd enkele jaren eerder in New York geplant. Geen toeval. “New York is zo’n beetje onze tweede thuis”, legt Rudi uit. “Ons eerste trip was voor Wendy haar 30ste verjaardag, sindsdien zijn we helemaal verkocht.” Bij de eerste tripjes was er nog geen sprake van een loopmicrobe. Niet dat ze niet sportief waren. Wendy deed aan ballet en gaf dansles. Hiphop. Dansen doet ze nog altijd, alleen geeft ze geen les meer. “Te belastend voor de knieën”, vertelt Wendy. “Eigenlijk is mijn knieschijf te klein.” Rudi was een doelman op provinciaal niveau, die af en toe op de koersfiets kroop. Onder andere om de Mont Ventoux te beklimmen.
In New York waren ze toeschouwer bij de grootste marathon ter wereld. “Toen kwam het idee in ons naar boven: hoe leuk zou het niet zijn om hier zelf eens mee te lopen”, haalt Wendy de herinneringen op. “Het doel was om alleen de marathon van New York te lopen.” Ze moet er vandaag nog steeds om lachen. Rudi: “Ik was nog maar vijf minuten over de streep toen ik besliste: volgend jaar kom ik terug.”
Vandaag zijn Wendy en Rudi ervaren lopers en kunnen ze hun marathon perfect indelen, maar ook zij bezondigden zich bij hun eerste keer aan een beginnnersfout. Wendy: “De sfeer in New York is zo intens. Van de eerste tot de laatste kilometer word je door iedereen aangemoedigd. Ook door mensen die je niet kennen. Die eerste tien kilometer vlogen voorbij.” Bijna letterlijk. Rudi beaamt: “Je wordt zo vooruitgestuwd en ziet plots je hartslag oplopen naar 170. Daar moet je een paar kilometers bekomen.” Wendy: “Vijftig minuten hadden we over die eerste tien kilometer gedaan. Na 32 kilometer volgt dan de klop van de hamer. Daar leer je uit. Tijdens je eerste marathon ga je overal handjes klappen. Nu pakken we het slimmer aan en lopen we die extra meters niet meer. Energie sparen.” Voor Boston stond de teller voor Wendy op 14 en voor Rudi op 16 marathons, die ze zowel in binnen- als buitenland gelopen hadden.
Blijven lopen én reizen
Ondanks corona, pijnlijke knieën en een hernia, waarvan Wendy nog herstellende was, lukte het hen dan toch om de felbegeerde six stars medaille binnen te halen. “Ik had vijf weken voor Boston een hernia gekregen”, vertelt Wendy. “Ik heb twee infiltraties gehad, maar vijf weken voor de marathon heb ik dus niet kunnen lopen. Toch wou ik deze kans niet laten schieten (het koppel had een wildcard in de wacht kunnen slepen; red.). De basisconditie was er.” Hoewel Boston Wendy’s traagste marathon werd, bereikte ze ‘puur op karakter’ de finish. “Ik had Rudi gezegd dat hij moest doorlopen, omdat ik hem niet wou ophouden. Toch is Rudi enkele meters voor de finish op mij blijven wachten. Dat was heel emotioneel.”
Ook wil het koppel hun familie en vrienden bedanken voor de steun die ze voor Boston hebben gekregen. “Een maand voor de marathon hebben we een familielid verloren en dat had mentaal wel een impact. Maar tijdens het lopen wisten we dat hij als een soort beschermengel bij ons.”
Wat volgt er nu na Boston? Is het dan goed geweest? “Stoppen? Daar denk ik niet aan. We willen zo lang mogelijk blijven lopen. We zijn uitgeloot om nog eens deel te nemen aan de marathon van Chicago. En er zijn nog veel mooie steden waar we nog niet gelopen hebben: Sydney, Parijs, Rome, Athene, …. We willen zo ook de wereld een beetje verkennen. Het zou zonde zijn om zo ver te reizen om dan niets van het land te zien.”
