Tom Van Ongeval had al in het startvak een goed gevoel, mede dankzij de aanmoediging en high five van Bashir Abdi. “Dat was een mooi gebaar, zo kort voor de start. Ik nam een behouden, maar toch stevige start en probeerde zo snel mogelijk een goede flow te vinden. Rond kilometer 10 geraakte ik in een groepje met 15 lopers”, blikt Tom terug. “Ik wist op dat moment echter niet hoeveelste ik hing in mijn leeftijdscategorie. Net voor me zag ik Jonathan Walton lopen, de wereldkampioen M50 van 2021. Even later konden we hem inhalen en meteen ook achter laten.”
Tom kwam halverwege door in een scherpe tijd van 1:11:51. Het groepje was ondertussen al uitgedund tot een 7-tal lopers en de afvalrace ging door. “Ook ik kreeg een eerste lichte kramp in mijn rechterbeen op km 26. Met ook wind tegen vanaf km 34 werd het lastig. Gelukkig stonden mijn begeleiders klaar met een flesje cola voor de laatste suikers en hoorde ik mijn broer roepen dat ik eerste liep in mijn leeftijdscategorie. De cola en deze wetenschap zorgde ervoor dat ik op de rand van krampen verder aanklampte in het groepje.”
“Tenslotte moest ik de anderen laten gaan. Op karakter en onder luide aanmoediging bereikte ik de finish in 2:25:38, 23e niet-elite, 50e algemeen, 7e master, 1e M50’er.”
Een droom die uitkomt
Tom Van Ongeval is enorm blij met zijn wereldtitel: “Het is een ongelooflijke tocht geweest de laatste jaren met een apotheose om u tegen te zeggen”, vertelt Tom na afloop. “Toen ik vijf jaar geleden van het Abbott Wanda Age Group wereldkampioenschap hoorde, wou ik eerst en vooral meedoen aan de wedstrijd. Het leek allemaal zo veraf en zeer onzeker of het überhaupt haalbaar was. Maar naarmate de jaren vorderden en de resultaten verbeterden, legde ik mijn lat steeds hoger: ik droomde van het podium én een wereldtitel.”
Op 2 oktober zette Tom zijn droom om in realiteit. In Londen liep hij een dijk van een wedstrijd en stopte hij de klok na 2 uur en 25 minuten en 38 seconden lopen.
Op het podium met Eliud Kipchoge
En alsof een wereldtitel en gouden medaille nog niet genoeg waren, kreeg Tom zijn trofee uit handen van niemand minder dan marathonlegende Eliud Kipchoge. De wereldrecordhouder op de marathon was dé verrassing op de prijsuitreiking tijdens de avondreceptie. Tom: “CEO Dawna Stone nam de microfoon en vertelde dat de organisatie er niet in geslaagd was om één van de toplopers die hadden deelgenomen hier te krijgen om de trofeeën te overhandigen … ‘We hebben dan maar een beroep gedaan op viervoudig winnaar van de London marathon. Please welcome Eliud Kipchoge!’. Ik kon mijn oren en ogen niet geloven!”
“Ik besefte dat het een ongelooflijke eer was om de trofee van hem te ontvangen. Dit was nóg mooier dan wereldkampioen worden. Toen ik het podium opstapte, liet ik mijn emoties eventjes los en gooide ik mijn handen wild de lucht in. Ik kreeg felicitaties, een handdruk en een arm om me heen. Het was pure adrenaline, dopamine… en alle andere andere stofjes die tegelijk vrijkwamen! Het was puur genieten.”
