Paard – mens: 32-2

De 42,195 km lange wedstrijd over een heuvelachtig parcours werd gewonnen door het paard Next in Line Grangeway, bereden door Beti Gordon, in 2u18. Hugh Aggleton finishte als eerste mens in 2u46 en liet nipt de paarden Druimghigha Shimona, Eighth Spirit en Moppy achter zich.

In de 34 edities kon nog maar twee keer een mens winnen, namelijk in 2004 en 2007. Dat klinkt logisch, maar toch is het dat niet. Wetenschapsredacteur Steven Stroeykens doet in De Standaard uit de doeken waarom.

“Dé langeafstandslopers van de dierenwereld zijn wij”, aldus Stroeykens. “Geen enkel dier is er zo goed voor toegerust om vele tientallen kilometers achter elkaar te rennen als de mens. Dat stelden de antropoloog Daniel Lieberman en de bioloog Dennis Bramble enkele jaren geleden, en het is door recenter onderzoek alleen maar bevestigd.”

ZWETEN VS HIJGEN

“De spieren en pezen van onze benen zijn erop gebouwd, en vooral, we zijn uitgerust met een uniek afkoelingssysteem: met onze naakte huid kunnen we zweten als geen ander. Andere goede afstandslopers zoals honden en wolven en paarden, raken vooral warmte kwijt door te hijgen. Maar dat werkt bijlange niet zo goed als ons zweetmechanisme.”

“Onder de middagzon boven de Afrikaanse savanne, waar onze voorouders achter hun prooi aanrenden, of waar ze probeerden de hyena’s te snel af te zijn als ze in de verte gieren zagen rondcirkelen, kon geen enkele concurrent even efficiënt warmte afvoeren.”

“Waar het ijskoud is, zijn er andere dieren die ook vele tientallen kilometers kunnen rennen, zoals wolven of husky’s. Maar bij warm weer zijn wij de onbetwiste kampioen.”

“Dat de paarden nog een schijn van kans hebben in de Man versus Horse Marathon komt doordat die in de kou en de regen van Wales gelopen wordt. Als het voor de mens een thuiswedstrijd was, in Oost-Afrika, zouden de paarden niet verder geraken dan het eerste beekje op de route, om zich af te koelen en een half uur te staan uithijgen.”