Ik ben een jongen van het platteland. “Van de boerenbuiten”, zeggen ze bij ons. Liefhebber van koeien in de wei en vers geploegde akkers. Bewonderaar van glooiende velden. En bovenal: een vurige verdediger van een propere omgeving. Dat laatste is een begrip dat stilaan met uitsterven bedreigd is. De woorden ‘proper’ en ‘omgeving’ gaan in Vlaanderen samen zoals kat en hond: af en toe in harmonie, maar meestal passen ze bij elkaar als een tang op een varken. Bermen stikken van de smurrie en smeerlapperij. Alles in de nabije omgeving van een weg – druk, smal, verhard of onverhard – moet eraan geloven. Is het je nog niet opgevallen? Trek je ogen open. Vind jij het niet erg? Ga dan op een stort wonen. Geen prioriteit? Dan heb je er vermoedelijk ook geen probleem mee dat het in jouw voortuin terechtkomt.
De kans is groot dat niemand die dit leest er wat mee te maken heeft, maar iemand heeft het natuurlijk wel gedaan. Dat gezegd zijnde, wat bezielt zo’n mens? Waarom? En vooral: wat is het nut ervan? Enkele weken geleden werd het me even te veel. Mijn traditionele ochtendwandeling door de velden was meer een reuzenslalom langs lege blikjes en plastic verpakkingen, dan een zorgeloze reeks stappen in wat een zorgeloze omgeving zou moeten zijn. Een kleine opruimactie en een tweet later bleek mijn frustratie geen alleenstaand geval. In een mum van tijd kreeg ik gelijkaardige signalen uit alle hoeken en windstreken. Ideeën borrelden op, discussies kwamen op gang en de media volgden. Voor het programma Hautekiet op Radio1 kroop ik in de pen. Geen opeenhoping van frustraties en verwijten aan de boodsdoeners, wel een boodschap voor de gelijkgezinden …
Het is triest, respectloos, lamlendig en dom. Maar ik maak me geen illusies. Hier wat verwijten spuien, brengt jullie, vervuilers, heus niet op andere gedachten. Daarom richt ik mij tot de mensen die dezelfde gevoelens delen. En zo zijn er heel veel, merkte ik. Dus, aan alle fietsers, lopers, wandelaars en natuurliefhebbers: laten we het heft in eigen handen nemen. Doe mij en alle gelijkgezinden een plezier: neem vanaf nu een zakje mee, eventueel een handschoen als je het vies vindt, en breng het afval naar een vuilnisbak. Troost je met de gedachte dat je een goeie daad verricht hebt. En ook al is er niemand om je proficiat te wensen en te bedanken, weet dat we dit in gedachten toch allemaal doen. Zullen we daar al mee beginnen, in afwachting dat anderen een beetje verstand bij krijgen? Dat laatste is misschien ijdele hoop. Maar Will Tura heeft ons altijd geleerd: hoop doet leven. En voor de volledigheid: ik heb geen partijkaart van Groen. Ik ben gewoon een liefhebber van een propere natuur.
Ga en verspreid de boodschap. Gooi niks weg of raap het op. Deel je ergernis en laat je niet ontmoedigen. Mijn voorstel is even simpel als moeilijk. Het berust namelijk helemaal op individuele verantwoordelijkheid. Het hangt grotendeels van jou en mij af. Zelfdiscipline zonder stok achter de deur. Weet één ding: het land heeft je nodig.
Sportjournalist Ruben Van Gucht is de vaste columnist van running.be magazine. Elke twee maanden sluit hij het magazine af met zijn blik op de loopwereld.
1 volle zak = 500 meter landelijke weg. Slik. @Merchtem1785, we gaan erop achteruit. Voorstellen & initiatieven welkom. #zwerfvuil pic.twitter.com/uUmD5tfjGK
? Ruben Van Gucht (@rvangucht) 10 december 2016
