De wetenschappers beschrijven het als een zacht ‘robotpak’ dat de energie nodig voor het lopen verkleint, waardoor je effectief sneller loopt zonder extra inspanning. De short heeft flexibile draden die de achterkant van de dijen en het middel van de loper vastmaken aan een actuator, een soort aandrijver. Die trok aan de draden die aan de broek bevestigd waren en vormden zo een extra paar heupspieren die de benen bij elke pas meer kracht gaven.
De broek werd op twee verschillende manieren uitgetest: bij de eerste methode, gebaseerd op de menselijke biologie, werden de draden van de actuator aangespannen wanneer de benen van de loper een maximale hipextensie bedroegen. Bij de tweede methode, gebaseerd op de simulatie van een ondersteund robotskelet, werd de kracht van de actuator iets later bij de looppas toegepast. Wat bleek? De methode van het ‘loopskelet’ was twee keer zo effectief als de op de biologiegebaseerde methode: de looppas van het skelet was 5,4% efficiënter.
De op simulatiegebaseerde methode beïnvloedde de knie-extensie en de kracht tussen de voet en de grond. De op biologiegebaseerde methode hield enkel rekening met de draaibeweging van de heup, maar het menselijk lichaam bestaat uit meer dan onderdelen die onafhankelijk van elkaar werken. Door kracht aan de heupen te geven, wordt het hele lichaam beïnvloed.
Wie hoopt deze broek meteen aan te schaffen, zal toch nog even moeten wachten. Lopers moeten vastgemaakt zijn aan de draden van de actuator-eenheid (en zijn aandrijving, elektronica en stroomtoevoer), waardoor de broek dus enkel nog maar op de loopband toepasbaar is. De wetenschappers hebben wel ideeën om het pak ook in de echte wereld bruikbaar te maken: “Ons doel is om een draagbaar systeem te ontwikkelen met een grote vermogen-gewichtsverhouding, zodat het voordeel van het pak de energie om het pak te dragen compenseert. We geloven dat deze technologie de prestaties van recreatieve lopers kan verbeteren en/of atleten kan helpen bij het herstellen van de blessure.”
