Marathon kan verdeelde stad verenigen

“Er bestaat veel onderzoek naar conflict en geweld in sportwedstrijden,” zegt Coppieters, die gespecialiseerd is in internationale conflicten, in Brussel Deze Week. “Maar sportwedstrijden die tot pacificatie leiden: dat is voorheen nooit onderzocht.”

Coppieters bestudeerde voor zijn onderzoek de organisatie van stadsmarathons in etnisch verdeelde steden. Hij nam in 2007 zelf deel aan een marathon in Beiroet, dat nauwelijks hersteld was van de burgeroorlog en waar het etnisch conflict sluimert en wijken religieus verdeeld zijn. “Toch verliep deze marathon merkwaardig vlot. De wedstrijd bracht zelfs mildering, zonder dat er een vredes­boodschap aan vasthing.”

Ook in Belfast waren er geen noemanswaardige problemen op de stadsmarathon. “Protestanten en katholieken liepen er vreedzaam samen door de wijken en vonden dat klaarblijkelijk ook heel normaal.”

UITZONDERING IN JERUZALEM

Jeruzalem is de uitzondering die de regel bevestigt. “De burgemeester gebruikt er de marathon om te ijveren voor een verenigd Jeruzalem en dat valt bij sommige Israëli’s en zeker bij Palestijnen in slechte aarde. Daardoor heeft de marathon voor polarisatie gezorgd in plaats van vereniging.”

Toch is er in Jeruzalem ook een beter voorbeeld. “Er is ook een christelijke marathon die zonder probleem door conflictgebieden loopt. Het hangt er dus van af welke boodschap aan de sportmanifestatie gekoppeld wordt.”

Coppieters betrok ook de Brussels Marathon in zijn onderzoek. “Er zijn drie grote sportieve evenementen in de hoofdstad: de 20 km door Brussel is belgicistisch, de Gordel heeft een flamingante boodschap en de marathon is politiek neutraal. De organisatie daarvan verloopt zonder problemen en loopt zelfs over de gewestgrens: vertrek in het Jubelpark, naar Tervuren in Vlaanderen, en weer terug. Geen haan die ernaar kraait. Een groot verschil met de Gordel, waar altijd communautaire spanning in de lucht hangt”, besluit Coppieters.