Lopen met andermans ogen

De dertigjare Kristof Nijs heeft sinds enkele jaren zijn zinnen gezet op het lopen en daarin wordt hij gesteund door May Bax en enkele andere lopers van de Arendonkse atletiekclub ARAC. Samen vormen ze een perfecte tandem en lopen ze wedstrijden in binnen- en buitenland, zelfs op lastige natuuromlopen. In Gazet van Antwerpen doen ze hun verhaal.

“Ik ben eigenlijk altijd wel wat in beweging geweest”, begint Kristof. “Zo probeerde ik het ook een aantal keer in de fitness, maar dat was niet meteen mijn ding. De loopband vond ik eigenlijk het plezantste van de hele sessie. Dus besloot ik om samen met mijn zus te gaan lopen.”

“Dat ging eigenlijk wel vrij goed van in het begin, maar er was niet echt een vast patroon. En de afstand varieerde dan tussen vier en vijf kilometer. Voor mijn zus was dit voldoende, ik wilde na een tijdje wel wat verder lopen.”

“Op een dag waren we aan het joggen en een oude man langs de kant riep dat er enkele weken later een wedstrijd was in Retie-Schoonbroek. Dat sprak me wel aan. Het ging over tien kilometer, dus leek me dat een weer nieuwe uitdaging.”

“Met een andere zus liep ik de wedstrijd zonder problemen uit en meteen had ik de smaak te pakken. De mensen van atletiekclub ARAC hier in Arendonk stonden naast het parcours en mijn moeder vroeg hen of ik eens niet met hen mocht meetrainen. Ze gaven me hiervoor de kans en zo kwam ik met May in contact.”

‘LOPEN IS VOOR ONS EEN TEAMSPORT’

Maria ‘May’ Bax uit Weelde liep bij de club al een tijdje met de damesgroep en ontfermde zich over de starttorunners toen ARAC hiermee van start ging. “Toen de vraag vier jaar geleden kwam om Kristof mee te begeleiden, heb ik toch even moeten nadenken”, herinnert ze zich. “Het was natuurlijk knap dat de jongen wilde lopen, maar anderzijds zou dit een belasting met zich meebrengen.”

“Voor Kristof was het lopen echt wel belangrijk, voor mij was het dan weer iets nieuws en een echte uitdaging. Want er komt heel wat bij kijken. Je moet dezelfde snelheid en looppas hebben, je moet elkaar begrijpen en het moet ook gewoon klikken.”

“We hadden de afspraak dat we drie weken zouden proberen en binnen het team stelde ik de vraag of ook andere lopers in dit verhaal zouden meegaan. Want stel dat ik door ziekte en blessure niet zou kunnen lopen, dan moet Kristof ook kunnen trainen. En meteen sprong er een vijf man op de wagen.”

“Meestal loopt Kristof met mij, maar op training wisselen we al eens af. Het gaf me wel een goed gevoel dat er andere mensen klaarstaan. Het toont ook aan dat Kristof aanvaard wordt binnen de ploeg. Het klikte meteen en er groeide een hechte band. Lopen is voor ons een teamsport.”

KWESTIE VAN VERTROUWEN

“Al snel gingen we aan joggings deelnemen en aanvankelijk plaatsten we ons achteraan om niemand te hinderen, maar dat duurde niet zo lang. Iedereen moet zoeken naar zijn eigen tempo, alleen geldt voor ons dubbel. Als wij iemand willen passeren, moet ik altijd kijken of er plaats is voor twee.”

“Wanneer we plassen of andere hindernissen tegenkomen op onze route moet er duidelijk gecommuniceerd worden. Vaak zijn dat enkele woordjes, want tijd voor een volzin heb je niet. Het is vooral een kwestie van elkaar te vertrouwen, want eigenlijk hebben we daar nooit specifiek op geoefend.”

“In november liepen we de halve marathon van Kasterlee, een natuurwedstrijd. Heel wat mensen vroegen zich af wat wij daar kwamen doen, maar het ging fantastisch daar in de bossen. In het begin hadden we nooit durven denken dat we aan zulke wedstrijden zouden meedoen, maar we zijn zo op elkaar in gespeeld dat dat allemaal vanzelf gaat.”

GEWRIEMEL IN PARIJS

“Ik vind het wel plezant om zulke wedstrijden in de bossen te lopen. Enkele weken geleden liepen we nog in Reusel op een zwaar bosparcours. Dit is gewoon genieten. En zo gaan we steeds nieuwe uitdagingen aan.”

“Vorig jaar stond ik in Parijs voor de twintig kilometer, samen met twintigduizend andere lopers”, aldus Kristof. “Dat was best spannend, vooral tijdens het gewemel in de start. Maar het ging goed, ik moest gewoon volgen.”

“Dit jaar gaan we in Engeland een wedstrijd lopen, dat wordt weer een uitstap waar ik mijn zinnen op heb gezet. Alleen hoop ik dat ik snel hersteld ben van mijn blessure. Want ik mag door een enkelblessure twee maanden niet lopen en het begint me enorm te vervelen. Ik mis het ontzettend, je bent jezelf niet meer. Soms ga ik wel op de hometrainer zitten, maar dat is toch niet hetzelfde.”

BELGISCH KAMPIOEN

Om zijn grenzen wat te verleggen probeerde Kristof het vorig jaar op de piste en ook daar kwam hij goed voor de dag. “ARAC traint op maandag op de piste in Turnhout en dus probeerde ik ook dat. Ik probeerde er verschillende afstanden en uiteindelijk liep ik vorig jaar drie wedstrijden, waarvan een het Belgisch kampioenschap was. Doordat ik op de vijftienhonderd de enige blinde loper was, werd ik Belgisch kampioen. Maar als je alleen aan de start staat, is de plaats niet zo belangrijk, ik vond vooral dat ik een degelijke tijd neerzette. Zo heb ik meteen een richttijd die ik dit jaar wil verbeteren.”

“De stabilisatietrainingen op de piste zijn goed voor de ontwikkeling van Kristof als loper”, zegt May. “Op die manier kan hij leren alleen een bocht te nemen en ook de spurtjes doen hem goed. Maar ik denk dat de snelheid op termijn een probleem zal worden.”

“Kristof is nog jong en die kan sneller, terwijl ik al even de vijftig gepasseerd ben en een beetje op de terugweg ben. Maar dan is het goed dat er andere mensen klaarstaan. Op de piste liep bijvoorbeeld mijn dochter mee, zij kan hem op het vlak van snelheid nog wel de baas.”

“En er staan andere mensen klaar. Maar elke begeleider heeft een eigen manier van lopen en vraagt dus een aanpassing. Het hangt allemaal af van kleine dingen, maar de basis is toch vertrouwen.”