Italiaan zegeviert na 118 (!) marathons in langste loopwedstrijd ter wereld

118 marathons (3100 mijl of 4989 km) zo snel mogelijk afleggen. Dat is de Sri Chinmoy Self-Transcendence 3100 Mile Race, ofwel de langst erkende loopwedstrijd ter wereld. Vorige week schreef de Italiaan Andrea Marcato de 3100 mijler op zijn naam na 43 dagen, 12 uur en 7 minuten lopen. Drie van de vijf deelnemers haalden de finish van deze uitputtingsslag. De race vond dit jaar uitzonderlijk plaats in het Oostenrijkse Salzburg en niet in New York, waar deelnemers traditioneel blokjes van 883 meter lopen. Dit jaar werden ze getrakteerd op rondjes van telkens 1 km. Marcato is nog maar de 49e loper die de finish van de 3100 Mile Race haalt. Opvallend: de Italiaan verslond maar liefst 9 paar schoenen en verloor op 43 dagen 10 kilogram. Als overtuigd vegetariër vulde hij zijn energievoorraad aan met volkoren toast, avocado en kaas. 

Running.be magazine bracht enkele jaren geleden al een uitgebreide reportage over deze opmerkelijke loopwedstrijd en belichtte het verhaal van de Nederlander Pradeep Hoogakker. Zijn verhaal illustreert perfect wat voor een waanzinnige prestatie de deelnemers neerzetten. Hoogakker: “Je moet je eigen lichaam en beperkingen kennen en je verstand onder controle houden. Tijdens de race is het vechten met je gedachten. Je mag jezelf nooit afvragen waarom je het doet, want dan is het voorbij.” Lees hieronder enkele van zijn opvallende anekdotes.

(…)

Naast de bijna onmenselijke afstand, moet Hoogakker nog een aantal andere obstakels overwinnen. Het eerste: voldoende eten. Om dagelijks minstens honderd blokjes te lopen, heb je zo’n 10.000 kcal nodig. Het equivalent van 21 pakjes friet (zonder saus), 12 pizza’s of 5,4 kilogram rijsttaart. De eerste week verloor Hoogakker vier kilo, aan de finish stond de Nederlander terug twee kilo ‘dikker’. Zijn dieet was dan ook niet min. Om half zeven ’s morgens een smoothie met bessen, sojamelk, eiwitpoeder en amandelpasta, om 8 uur vier gebakken eieren met een stevige dosis mayonaise, en ’s avonds een bak hummus en een eiwitshake. Tussendoor om de twee rondjes een kleine snack: watermeloen met Himalayazout, avocado’s, energierepen, rijst met groenten, tofu, … Gelukkig staan er vijf fulltime koks ter beschikking en zijn er nog enkele trucjes om snel veel energie op te slaan. Hoogakker: “We drinken smoothies met kokosvet of kappen enkele kopjes olijfolie naar binnen. Niet lekker, maar het geeft wel veel energie.” En ook niet alles is even gezond, weet de Nederlander: “Rond elf uur at ik vaak wat chips en dagelijks speelde ik zo’n twee of drie Magnum-ijsjes naar binnen. Goed om extra vet op te slaan en af te koelen bij dertig graden. Andere deelnemers zag je soms pizza of Chinees bestellen.” 

Een tweede horde die de lopers moeten nemen, is een chronisch slaaptekort. De deelnemers krijgen een kamer of appartement ter beschikking in de omgeving van het parcours, maar met wat geluk komen ze amper aan 4,5 uur slaap per nacht. Meestal is het zandmannetje niet zo gul, beaamt Hoogakker: “De eerste dagen lukt het nog vrij goed, maar vanaf dag drie tot tien speelt de vermoeidheid op. Door de pijn in je lichaam slaap je amper. Daarna past je lichaam zich aan en vallen je ogen dicht als je gaat liggen. ’s Ochtends voelt het aan alsof je uit de dood opstaat.” Een keertje extra op de snooze button drukken is taboe, want wie niet om 6 uur aan de start verschijnt, verdwijnt uit de wedstrijd. Overdag kunnen de lopers ook nog een dutje doen in een mobilhome langs het parcours. Al loert dan het gevaar dat je pas vier uur later opnieuw wakker wordt. De Fin Pekka Ashrpihanal Aalto – veertien keer aan de start en recordhouder met een tijd van 40 dagen, 9 uur, 6 minuten en 21 seconden – nam zo zijn voorzorgen: “Ik gebruikte oordoppen om het omgevingsgeluid te filteren en plaatste twee keukenwekkers naast mijn oren om zeker wakker te worden.” 

Blessures. Iedere loper krijgt er vroeg of laat mee af te rekenen. Als je 52 dagen na elkaar loopt, zijn ze onvermijdelijk, beseft ook Hoogakker: “Een ontsteking van het middenvoetsbeentje was bij mij het ergste. Het voelt aan alsof je de hele tijd met blote voeten op beton loopt.” Ook de klassieke blaren scoren hoog op de blessurelijst. Doorprikken en intapen is de boodschap. Een koffer met extra loopschoenen is geen overbodige luxe. De Fin Aalto won in 2015 met amper zeven paar, Hoogakker had bij zijn deelname elf paar nodig. Een Russische deelnemer vestigde met dertig paar loopschoenen waarschijnlijk een record. Om voldoende verluchting te krijgen, knippen de deelnemers meestal hun schoenen open. Zo vermijden ze ook dat door de wrijving hun teennagels uitvallen. Als je na al die hordes en 5000 kilometer in de benen de eindstreep bereikt, word je gevierd met enkele van de 22.000 meditatiesongs van Sri Chinmoy, een gigantische tiramisu en een bloemenkrans. Geen blinkende medaille die je in je trofeeënkast hangt en ook geen podiumceremonie. Het maakt de finishers niet minder gelukkig. Hoogakker besluit: “De wedstrijd balanceert soms op een dunne lijn tussen gek en gelukkig worden, maar op het einde ben je diep gelukkig. De eerste vier dagen staarde ik met een brede glimlach naar een muur. De dagelijkse dingen krijgen een ander soort glans, je voelt je sneller gelukkig. De positieve dingen om je heen vallen veel sneller op. Hopelijk inspireren we op die manier ook andere mensen om zichzelf te overstijgen.”