De Transalpine Run: het verslag!

Heidi Janssens en Dirk Van Thuyne hebben de Gore-Tex Transalpine Run achter de rug. Op Running.be brengen ze verslag van hun achtdaagse looptocht door de bergen. Vandaag: etappe 1 en 2.

In het Duitse skioord Ruhpolding wemelt het op vrijdag 3 september van de atleten. Een bont internationaal gezelschap, met daartussen ook een dertigtal Belgen en Nederlanders, maakt zich op voor de Gore-Tex Transalpine Run.

Heidi en ik zijn nauwelijk uit de auto gestapt of we worden in het zuiverste Gentse dialect vrolijk begroet door Pascal en Kenneth van The Bananarunners. Zij zien het helemaal zitten, al sukkelde Kenneth recent met een scheenbeenblessure.

Het gros van de deelnemers slaapt in de kampplaatsen van de organisatie. Wij hebben gekozen voor verschillende vakantiewoningen verspreid langs het parcours.

Aan de ene kant missen we op die manier wel de gezellige sfeer van het bivak maar aan de andere kant zullen wij iets gemakkelijker kunnen inslapen. Als geen ander beseffen we dat recuperatie cruciaal is voor het welslagen van onze achtdaagse expeditie.

In de plaatselijke feestzaal krijgen we ’s avonds de eerste pastaparty van de week. We mogen aanschuiven bij het tafeltje van Geert en Joris van het Häglofs Team Belgium. Daarna volgt een openingsceremonie met onder andere de vlaggenparade en talrijke huldigingen.

Van zodra organisator Wolfgang op het podium komt, wordt het muisstil in de zaal. In zijn briefing hamert hij op het belang van de veiligheid. Hij heeft slecht nieuws want de voorbije dagen is er op de hoogste toppen van het parcours tot 70 centimeter sneeuw gevallen. Ik slik even.

ETAPPE 1: RUHPOLDING (DUI) – SANKT AM PILLERSEE (OOS)

De volgende morgen is het dan eindelijk zover. Precies om 11 uur weerklinkt het startschot. We kennen onze plaats in dit peloton van specialisten en als allerlaatsten gaan Heidi en ik over de startmatten.

Met 36,3 kilometer en 1223 hoogtemeters is dit de gemakkelijkste etappe. Het regent hard maar dat drukt de pret niet. In de eerste kilometers maken we kennis met landgenoot Jozef. Ook hij was de voorbije weken op de sukkel met … een scheenbeenblessure. Jozef heeft zijn partner, Reigo Lehtla, gevonden via de organisatie. De Est is naar hier gekomen om te trainen. Hij bereidt zich voor op het wereldkampioenschap 24u.

Na goed tien kilometer komen we op een singletrack en gaat het steil omhoog. Het bergpaadje leidt ons naar een waterval waar we achter moeten lopen. Even over halfweg komt er een verschrikkelijk stuk: een steile, zompige grashelling. Wat verder is het terrein echt niet meer beloopbaar maar daar liggen er gelukkig planken. Die zijn uitermate glad en velen slagen er niet in om hun voeten droog te houden. Toevallig of niet maar net daar zit een fotograaf plaatjes te schieten.

We eindigen de etappe zoals we begonnen zijn. Met regen. Bij ons valt het nog mee, want net als wij binnen zijn, gaan de hemelsluizen helemaal open.

ETAPPE 2: SANKT ULRICH AM PILLERSEE (OOS) – KITZBÜHEL (OOS)

Gisteren zijn we op plaats 39 geëindigd. Van een klassement liggen we absoluut niet wakker maar bij de start van de tweede etappe blijkt dit gegeven toch niet onbelangrijk te zijn. Omdat er na de start meteen een steile helling op een singletrack volgt, wordt het peloton in drie groepen ingedeeld.

Wij krijgen het voorlaatste plaatsje in startvak B wat ons toch een beetje file-ellende bespaart. Het is niet evident om met een koude motor meteen de bergen in te trekken. Het is zwaar. Het eerste uur leggen we iets meer dan 3 kilometer af.

Na een afdaling beginnen we meteen aan de tweede beklimming van de dag. Die valt redelijk goed mee omdat het grootste deel van het parcours over een soort kiezelweg gaat, de zogenaamde Forststrasse. Daarna duiken we weer richting ski-oord Kitzbühel.

We hebben de eerste twee dagen overleefd. Op een paar traditionele blaren na hebben die weinig schade aangericht. Al laat de vermoeidheid zich stilaan voelen.

Like this article? Share it!

Misschien vind je deze ook interessant?