De Transalpine Run: het verslag! (deel 2)

Dirk duikt na de derde etappe in Neukirchen am Grossvenediger meteen de fontein in. Het koude water doet deugd aan de gewrichten en spieren. (foto running.be)

ETAPPE 3: KITZBÜHEL (OOS) – NEUKIRCHEN AM GROSSVENEDIGER (OOS): 45,9 KM – 2252 HM

De Gore-Tex Transalpine Run is pure rock ’n roll. Bij de start van elke etappe weerklinkt er telkens loeiharde muziek door de luidsprekers. De traditionele afsluiters zijn Keep on Running en Highway to Hell. De start in Kitzbühel is een specialleke want we krijgen Keep on Running live te horen van Marty, een typische hardrocker uit de jaren tachtig van vorige eeuw.

Het werkt want met een nooit gezien enthousiasme klappen en springen de deelnemers mee. Dat enthousiasme zal nodig zijn want vandaag staat de koninginne-etappe op het menu: net geen 47 kilometer en maar liefst 2252 hoogtemeters verspreid over twee beklimmingen.

De eerste beklimming van de dag is de welbekende Hahnenkamm. Nogal wat skiërs hebben hier de voorbije jaren hun botten gebroken. Niet verwonderlijk want de toppers halen hier gemakkelijk snelheden van 140 km/u. Bij ons is dat een stuk minder maar wij moeten dan ook bergop.

De beginkilometers zijn goed te doen en we krijgen hier een escorte van … koeien. Een tijdlang huppelen ze vrolijk mee maar wanneer het steiler wordt, haken ze uiteindelijk af. We stijgen boven de wolken uit en dat geeft ons de gelegenheid om enkele mooie foto’s te maken.

Heidi met de Nederlandse vrienden. (foto running.be)

Na de tweede bevoorrading trekken we verder in het gezelschap van onze Nederlandse vrienden Paula, Ruud en Jan. De ploegmakker van die laatste heeft moeten afhaken en zo is hij komen aansluiten bij het That’s Madness team. Met de beklimming van de Schöntaljoch gaan we voor het eerst boven de 2000 meter. Af en toe moeten we een stukje door de sneeuw maar we hebben vooral last van de modder die aan onze schoenen zuigt.

Met een vrij comfortabel gevoel bollen we binnen in Neukirchen am Grossvenediger waar ik meteen de fontein in duik. Het koude water doet deugd aan de gewrichten en spieren. Naar dagelijkse traditie drinken Heidi en ik ook onze recuperatiedrank Recup Fuel uit want we moeten ook aan morgen denken. Dan wacht er opnieuw een lastige etappe.

’s Avonds heeft de organisatie nog een verrassing in petto. De pastaparty gaat namelijk door in het Wildkogelhaus op 2000 meter hoogte en daarvoor moeten we de kabelbaan nemen. Bij onze terugkeer genieten we van een schitterend spektakel: duizenden lichtjes met op de achtergrond de in duisternis gehulde bergreuzen.

ETAPPE 4: NEUKIRCHEN AM NOSSVENEDIGER (OOS) – PRETTAU (ITA): 43,9 KM – 1967 HM

Voor de start van de vierde etappe is er grote controle. De organisatie gaat na of iedere deelnemer ? zoals het wedstrijdreglement voorschrijft – zijn warme kledij bij heeft (lange broek, windstopper, muts en handschoenen). De weerberichten zien er niet zo gunstig uit en net vandaag moeten we naar het dak van de Gore-Tex Transalpine Run.

Na een relatief vlakke aanloop beginnen we aan een stevige beklimming die ons langs de mooie Krimmler waterval voert. Ondertussen oefenen we ons Duits aan de hand van gesprekjes met Jutta, Heike en Ulrike. De communicatie met de talrijke Spanjaarden verloopt een stuk moeilijker.

Via een mooie vallei komen we aan de voet van de Birnlücke. Het wandelpad is erg steil en smal en naarmate we de top naderen krijgen we steeds meer sneeuw voor de voeten. De koude wind geselt de lichamen. Als brildrager is het extra oppassen geblazen. Een deelnemer die me bij de oversteek van een bergriviertje wil inhalen, glijdt uit en komt met zijn rug in het ijskoude water terecht. Geschrokken zet hij zijn weg verder.

Uiteindelijk bereiken we de top die op een hoogte van 2667 meter ligt. Maar dan begint de miserie pas echt. Het ondergesneeuwde pad ligt er gevaarlijk glad bij. Zonder al te veel risico’s te nemen, schuifelen we de berg af. Anderen vliegen ons voorbij maar we zien er ook velen tegen de grond smakken. In de buurt van een berghut schenken enkele mensen warme thee. Man, wat smaakt dat lekker.

Intussen krijgen we in de gaten dat de tijd begint te dringen. We moeten namelijk voor 14 uur aan de derde bevoorrading gepasseerd zijn. We dalen verder terwijl de klok tikt. We speuren in de verte naar de vlaggen die de controlepost aangeven. Tevergeefs. Op een vlakker stuk geven Heidi en ik alles wat we kunnen maar we geraken er niet.

Pas om 14u07 gaan we over de matten. Verdomme, uitgeschakeld door 7 stomme minuten. De tranen in de ogen verdwijnen echter snel. De organisatoren vertellen ons dat gezien de extreme weersomstandigheden de tijdslimiet met een half uur is opgeschoven. Yes! We’re still alive and still in the race!!