Column: geen gouden medaille, wel een staande ovatie voor Karel Sabbe

In ons septembernummer schreef Ruben Van Gucht zijn column in de veronderstelling dat Karel Sabbe het record op de Appalachian Trail ging verbeteren. Dat deed de tandarts ook. Vandaar dat we met plezier Rubens column hier integraal delen.

Olympisch en wereldkampioen Nafi Thiam die ook de Europese titel pakt, Tornados die wervelen, marathonman Koen Naert die iedereen met verstomming slaat, … Er kan niet genoeg aandacht zijn voor deze en andere toppers die vorige maand nog maar eens boven zichzelf uitstegen en zich in de geschiedenisboeken sportten. Hoe meer, hoe liever. De sportieve verwennerij kent deze zomer geen grenzen. Wanneer dit nummer in jouw brievenbus belandt, is er waarschijnlijk alweer een Belg die dankzij zijn prestatie een plaats in dat gulden boek der geschiedenis verdient.

Het gaat om Karel Sabbe, de tandarts/ultraloper. Die combinatie kom je niet elke dag tegen. Karel spendeert veel van z’n tijd boven Vlaamse monden. Telkens met uiterste concentratie op de kleine oppervlakte. Boren, vullen, kuisen, spoelen en herstellen wisselt Karel af met kilometers malen. Wat hij presteert, grenst aan het onwaarschijnlijke. Vaak buiten het zicht van camera’s en toeschouwers, behalve toen ik ik hem enkele jaren geleden in De zevende dag uitnodigde om te vertellen over zijn prestatie op de Pacific Crest Trail. Dat is een tocht van 4300 kilometer van de Mexicaanse tot de Canadese grens. Even de koele feiten op een rijtje. Tijd: 52 dagen, 8 uur en 25 minuten. Gemiddeld aantal kilometers: 81,5 per dag. Ranking: wereldrecord, 22 uur sneller dan de vorige besttijd. Lees de vorige zin opnieuw. Het duurt even voor je realiseert wat het precies betekent. Een ‘gewone’ Belgische tandarts met een fulltime job loopt een nieuwe recordtijd op de 4264,762 km lange, uiterst zware, en erg afgelegen Pacific Crest Trail. Een tocht met zo’n 1450 km door de woestijn en over passen tot 4200 meter hoogte. Slik.

Maar daar bleef het dus niet bij. Anderhalf jaar na z’n fenomale exploot stond vorige maand de Appalachian Trail, de trail der trails in de Verenigde Staten, op Karels menu. Als alles volgens plan verliep, bracht hij die onderneming ook tot een goed einde. Hou je vast: 3525 kilometer, 2 marathons per dag, 16 keer de hoogte van de Mount Everest overbruggen, sneller dan de vorige besttijd. Het record stond op 45 dagen en 12 uur. En nu kan je uiteraard denken: wat stelt zo’n record voor, want hoeveel mensen waagden al een recordpoging op die trail? Dat is het hem nu net. Vermoedelijk weinigen omdat het zo’n onwaarschijnlijke onderneming is. Omdat zo weinig mensen zo’n fysiek en mentaal zware inspanning kunnen leveren. Op het moment waarop ik dit schrijf, is Karel nog niet aan het einde van zijn tocht, maar het ziet er wel goed uit. Onze landgenoot loopt een gemiddelde van 84,5 km per dag. Halfweg kwam hij door na 20 dagen en 10 uur. Op dat moment zat hij exact 41 uur voor op het schema van de huidige recordhouder, Joe Stringbean. Karel krijgt straks geen gouden medaille of Europese titel, maar verdient ook applaus. Een staande ovatie lijkt me gepast.

Like this article? Share it!

Misschien vind je deze ook interessant?