“Vroeger háátte ik lopen”, lacht Sabine. “Maar toen was het ook een verplicht nummertje, bovenop de zware tennistrainingen. En het tempo was ook niet min. Een of twee keer per week moest ik 8 kilometer lopen in 40 minuten. Dat was allesbehalve genieten, en vooral veel afzien.”
De sportvrouw van het jaar in 1990 en 1991 herontdekte het lopen na haar tenniscarrière. “Toen ik stopte met tennis en met Obi mijn eerste kindje kreeg, vlogen de kilo’s erbij. Ik genoot van het leven, maar ik vond het minder leuk om mij sportlichaam zo te zien veranderen.”
Dus begon ze te lopen, afgewisseld met zwemmen en fietsen. Het leidde zelfs tot de deelname aan verschillende kwarttriatlons. “Fantastisch is dat, de sfeer op zulke wedstrijden is super. Als tennisster was ik een perfectioniste, maar nu sport ik enkel voor het plezier.”
En dat plezier gaat ze op 4 november zoeken op de Verrazano-Narrows Bridge, in Central Park en Manhattan. “Ik heb een lijstje met dingen die ik nog wil doen in mijn leven, en een marathon stond daar al lang op. Dit jaar worden een paar vrienden en ik veertig. We vieren dat op het einde van het jaar met een feestje. En om een of andere reden vonden we dat ook de goede aanleiding om een marathon te lopen, waarom weet ik nog altijd niet precies (lacht).”
Moest het absoluut de marathon van New York zijn?
“Ik heb er ook aan gedacht om de marathon van Antwerpen te lopen, want die valt dit jaar precies op mijn verjaardag, 22 april. Maar daarvoor had ik niet genoeg tijd meer om me voor te bereiden. En dan is de marathon van New York op 4 november toch de marathon die het meest tot de verbeelding spreekt. We gaan er een klein reisje van maken. We lopen met zes vrienden en er gaan heel wat supporters mee.”
Zou je er alleen geen zin in hebben?
“Ik moet samen met vrienden kunnen sporten. Als tennisster heb ik genoeg alleen getraind. De eenzaamheid vond ik het zwaarste aan dat leven. Ook al heeft het vooral veel mooie kanten, maar alleen naar verre toernooien, het onbegrip van mensen als je vroeg weggaat van een feestje of alcohol en zoetigheden moet overslaan. Dat was niet altijd leuk. Dus nu ga ik elke zondag in groep lopen, en ik spreek ook vaak af met een vriendin om ondertussen wat te kunnen babbelen. Mijn man wil dit jaar een volledige triatlon doen, dus die gaat soms ook mee. En zelfs mijn zoontje van zeven heeft eens 8 kilometer meegelopen. En hij vond dat nog plezant ook. Toen ik zo oud was, wou ik alleen maar met de bal spelen.”
Zijn jullie gemakkelijk aan startnummers geraakt voor New York? Want dat is niet altijd evident. Elk jaar moet er geloot worden, of kon jij je connecties aanspreken?
“We waren er vroeg bij. Dus konden we het gewoon via een reisorganisatie regelen, die ook de startnummers voorzag. Ik wou het ook stil houden, om mezelf geen druk op te leggen. Dus die column voor running.be magazineis eigenlijk een slechte zet (lacht). Maar intussen ben ik al even aan het trainen, en ik begin er vertrouwen in te hebben. Het kan misschien een motivatie worden.”
Hoe vaak loop je nu?
“Vier keer per week. En ik ben een zeer gedisciplineerde atlete. Dat schema moet ik altijd precies afgewerkt hebben. Mooi in de vooropgestelde hartslagzones. Zo kan ik er gerust op zijn dat ik goed bezig ben. Gemiddeld loop ik 9 à 10 km/u, dat is ook ongeveer het tempo dat ik in New York wil lopen.”
“Door het tennissen is mijn heup wat versleten, en heb ik gemakkelijk last aan de lage rug. Dus ik stretch altijd goed nadat ik gelopen heb. En ik heb een yoga-dvd waarmee ik er drie keer per week invlieg, samen met zo’n coach die je de oefeningen op televisie voortoont. Twaalf minuten stevig rekken, ideaal, want ik ben eerder stijf van nature.”
| running.be magazine | |
 | Het volledige artikel, de broekentest met Freddy De Kerpel, 14 pagina’s trainingsadvies, alles over de DVV Antwerp 10 Miles, Spartacus Run en de Marathon des Sables en nog veel meer in het nieuwe running.be magazine, dat vanaf dinsdag 20 maart in de winkel ligt. |
