Ze stond al in de boksring, bedwong al surfend de golven op Barbados, bracht de halve Marathon des Sables tot een goed einde en wil zich in de toekomst wagen aan een triatlon. Niet alleen ‘music is life’ voor Natalia, ook sport heeft een belangrijk aandeel in het leven van de Kempense. Of ze het tot topsportster had kunnen schoppen als ze niet op een podium had gestaan? Natalia moet even lachen als we haar bij het begin van het interview de vraag voorschotelen. “Wat ik op een podium doe, is ook topsport. Maar muziek is toch een andere discipline. Of ik een goede atlete was geworden? Dat durf ik niet zeggen. Ik weet niet of ik die drive gehad zou hebben. Ik heb heel lang gezwommen, ook wedstrijden. Maar voor een minimum aan winst moet je veel uren in het water liggen, hé. Dagen, weken, maanden aan een stuk. Ik weet niet of ik dat zag zitten.”
Zwemmen, bikram, boksen, … Je papa dacht nochtans dat je olympisch kogelstootster zou worden.
“(Lacht) Hij dacht dat dus echt, hé. Hij hoopte dat ik atletiek zou doen omdat ik volgens hem het lichaam van een echte atlete had. Daar kon hij zich dan echt in laten gaan. ‘Ik zal u wel trainen. Die kogel vinden ze nooit meer terug.’ Ik heb wel atletiek gedaan, maar voor die discipline heb ik vriendelijk bedankt. Ik kijk vandaag nog steeds graag naar atletiek. Met mijn papa ging ik vroeger vaak kijken, pure nostalgie. Vorige zomer ben ik nog naar de Olympische Spelen in Parijs geweest. Als ik dan dat stadion binnenkom … Wauw, dat is zo graaf. Ik was vroeger fan van Carl Lewis. Die atleten hadden zo’n mooi lichaam. Dat vond ik wel intrigerend.”
En toch ben je geen atlete geworden …
“Ze zeggen dat je die competitiviteit van je papa overkrijgt. Bij mij heeft dat er altijd wel ingezeten. Ik ben iemand die het altijd beter wil doen, maar ik hou niet van die onderlinge strijd. Mensen denken vaak dat ik iemand ben die enorm competitief is, maar dat is vooral met mezelf. Ik heb als kind ook tennis gespeeld. Dat ging allemaal goed tot ik een tornooi moest spelen. Ik sloeg tilt en kon geen bal meer raken. Bij het zwemmen ging dat veel beter. Ik keek niet naar het blok naast mij en kon in het water zoveel kracht en doorzetting genereren. Zoals onze pa altijd zei: (met een Kempense tongval) ‘Ge moet niet stoppen als ge de meet ziet, ge moet ‘deur’ de muur gaan.’ Vragen ze mij vandaag om 10 push-ups te doen. Dan zal ik proberen er 12 of 15 te doen. Iedere keer een trapje hoger proberen te gaan, dat heb ik in mijn job ook.”
Op dat vlak is de sportende Natalia dus wel te vergelijken met die op het podium?
“Ja, al probeer ik er wel veel meer over te waken om niet meer altijd tot het uiterste of in het rood te gaan. Ik ben 44 jaar, heb dicht tegen een burn-out gezeten. Op een moment kreeg ik tijdens een krachttraining mijn sets zelfs niet meer gedaan. Ik stond met de tranen in de ogen. Werk, twee kinderen, sport, … Het was allemaal even heel veel. Het hoeft dus allemaal niet zo extreem meer. Het leven gooit al zoveel naar ons. Je moet het allemaal maar absorberen en terugkaatsen.”
Hoe moeilijk is het om met zo’n druk leven de juiste balans te vinden en sport daar mee in te integreren?
“Gewoon inplannen in de agenda. Sport is een deel van mijn leven, ik heb dat nodig. Maar als ik het niet in de agenda zet, dan doe ik het niet. Er komt altijd wel iets anders tussen dat je kan doen. Er ligt altijd wel iets van werk te wachten. Vervelen? Dat ken ik niet. Al is het naar het schijnt wel beter om je af en toe eens te vervelen. Om eens helemaal tot rust te komen.”
(…)
Meer lezen over de sportieve gewoontes en ambities van Natalia? Lees het volledige interview nu in het nieuwste RunningBE-magazine. Verkrijgbaar in de winkel of bestel het meinummer online in onze webshop.
