Weking vertelt in ons zomernummer onder meer wat een van de moeilijkste zaken van de hele onderneming was: “Het enige waarop we ons nooit konden voorbereiden, was de wind. Zeker in Patagonië was die niet normaal! Het leek alsof we in een gigantische haardroger liepen: bij elke stap blies de wind ons onderuit. Vrachtwagenchauffeurs hingen uit voorzorg een touw aan hun portier, om te vermijden dat het omplooide bij een windstoot.”
Hoe voelde het om jullie laatste marathon te lopen?
Sebastiaan: “Die dag blijft me voor altijd bij. We liepen wekenlang over saaie grasvlaktes, en plots rees daar in de verte een bergmassief op. Het was ook stralend weer. Toen we aan het bord ‘Fin del Mundo’ kwamen, stond er iemand van de lokale toeristische dienst met een oorkonde. Er waren ook een paar reizigers die speciaal hun route op ons hadden afgestemd. De media-aandacht in Argentinië was bijzonder groot, ook al omdat Weking zijn hele jeugd in Argentinië heeft gewoond. Hij was net de verloren zoon die thuiskwam.”
Weking: “Ik krijg nu nog altijd telefoon van daar. Gisteren had ik nog een radiozender uit Buenos Aires aan de lijn. We stonden ook in de grootste krant van Argentinië, die acht miljoen volgers heeft op Facebook. Mensen herkenden ons gewoon op straat! We moesten voortdurend poseren voor selfies.”