De Transalpine Run: het verslag! (deel 3)

ETAPPE 5: PRETTAU IM AHRNTAL (ITA) – SAND IN TAUFERS (ITA): 34,4 km – 1800 hm

Om zo goed als mogelijk te recupereren van de zware inspanningen hebben we gisteren de pastaparty met aansluitende briefing overgeslagen en zijn we gaan eten in de dichtstbijzijnde pizzeria. Daardoor hebben we onaangenaam nieuws gemist.

Op papier was etappe 5 namelijk één van de gemakkelijkste maar daar is plots verandering in gekomen. Een aardverschuiving noopte de organisatie tot een wijziging waardoor het parcours nu 5 extra kilometers en 300 extra hoogtemeters telt.

De eerste dagen hadden Heidi en ik telkens last van stijve spieren maar vreemd genoeg is de ochtendlijke spierpijn plots helemaal verdwenen. We verbazen ons over het feit dat het menselijk lichaam zich zo snel aanpast.

Na het startschot gaat het gelijk bergop. In de verte zien we dat de Schotse leiders al meteen een fikse voorsprong op de rest hebben genomen. Zij dartelen dan ook tegen een gemiddelde snelheid van 12 km/u over de Alpen en Dolomieten.

Met veel regen was de weersvoorspelling archislecht maar gelukkig vergist ook de plaatselijke Frank Deboosere zich wel eens. We nemen het hem zeker niet kwalijk want we moeten opnieuw klimmen tot boven 2500 meter. De Bretterscharte is wel de laatste klim die boven deze grens uitsteekt.

We zien weer veel valpartijen en daarom roepen we deze dag uit tot de dag van de bruine kontjes. Zowat iedereen heeft inmiddels een paar moddervegen op de kleren. Zeker voor de mensen die in het bivak verblijven, is het niet evident om de kleren te wassen en vooral om ze droog te krijgen.

De extra lus van 5 kilometer is best pittig te noemen. Bovendien krijgen we te maken met saboteurs. Net voor onze neus jaagt een boer zijn koeien over het wandelpad waardoor we even halt moeten houden. Maar we maken ons weinig zorgen want we zitten comfortabel binnen de tijdslimieten.

De laatste kilometers lijkt Heidi wel gebeten door één of ander insect want plots begint ze te vliegen. Tegen hoge snelheid gaat het richting aankomst wat blijkbaar indruk maakt op de toeschouwers. Zelfs onze trouwe volger Michael is verrast want hij staat nog langs het parcours te wachten terwijl we al lang aangekomen zijn.

ETAPPE 6: SAND IN TAUFERS (ITA) – SANKT VIGIL (ITA): 39,7 km – 1512 hm

Wanneer ik ’s morgens om 5u15 in de spiegel kijk, is het toch even schrikken. Het gegroefde en ongeschoren gezicht aan de andere kant herken ik nauwelijks. Dat scheren is overigens een probleem. ’s Morgens heb ik er geen tijd voor en na de wedstrijd heb ik er geen zin meer in. In het deelnemersveld ben ik overigens zeker niet de enige met een wilde baardgroei.

Oorspronkelijk moest dit de zwaarste etappe worden met meer dan 3000 hoogtemeters maar door omstandigheden moest de organisatie de eerste beklimming schrappen. In deze fase van de wedstrijd zijn we daar niet echt rouwig om want nu mogen we meer dan twintig kilometer hollen over lichtgolvende asfaltwegen.

Als bewoners van het vlakke land is dit een kolfje naar onze hand. Het is dan ook geen toeval dat we net in deze etappe ons beste resultaat (27ste plaats in het dagklassement) laten optekenen.

Toch bevat de tweede helft van het parcours nog een klim. En wat voor één. De Kronplatz is al enkele jaren de schrik van de deelnemers aan de Ronde van Italië. Ook bij ons doet hij pijn want we moeten meer dan twee uur klimmen om het hoogteverschil van ruim 1300 meter te overbruggen.

Het laatste stukje naar de top is moordend. Net op deze plaats wordt Heidi verrast door een cameraman die haar lijden filmt. Maar dat is niet zo erg want we zijn boven. Veel tijd om te genieten van het uitzicht nemen we niet want we storten ons meteen in de afdaling. Die is niet zo technisch waardoor we er goed de vaart kunnen in houden.

We zijn nog nooit zo vroeg binnengekomen en blijven dan ook lang plakken in het atletendorp in de aankomstzone. Onder een stralend zonnetje spoel ik een bordje pasta door met maar liefst drie blikjes cola. We tellen inmiddels al zes streepjes, nog twee te gaan.